Misschien heb je de hype rondom Heartstopper compleet gemist, maar dan vraag ik me af wat je op deze blog doet. De graphic novels van Alice Oseman zijn namelijk razend populair en op social media kom je er niet omheen. Recent heeft Netflix er een serie van gemaakt, waardoor de getekende personages tot leven komen.
Natuurlijk kon ik mezelf niet beheersen en heb ik binnen één dag alle gratis webtoons gelezen (ja, Heartstopper is oorspronkelijk een gratis webtoon en is daarnaast in boekvorm te koop) en ook maar gelijk zo’n beetje de hele serie gekeken. Wat is er beter, de graphic novels of de serie?
Dubbel gevoel
Ik heb mixed feelings over de serie, maar daar zal ik het zo over hebben. Eerst wil ik namelijk laten weten dat de graphic novels ZO ENORM CUTE zijn! Tijdens het lezen heb ik meerdere keren geluiden geproduceerd die normaal alleen getriggerd worden door puppies, panda’s en andere schattigheid. Maar dat niet alleen, het is ook enorm serieus (o.a. homofobie, eetstoornis, depressie) en pakt deze thema’s op een ontroerende manier aan. Huilen, dus. En lachen. En schattig. En eigenlijk alle emoties.
Dus volledig in de Heartstopper-vibe startte ik de serie. En mijn dubbele gevoelens (tegengestelde emoties) over de graphic novels werden een dubbel gevoel (twijfels) over de cast, de adaptatie en het script. Want steeds zag ik dingen die me niet aanspraken, maar dan veranderde dat weer. Oftewel: het was een rollercoaster.
Bij een getekend verhaal krijgen de personages al een uiterlijk, waardoor casting moeilijker wordt gemaakt. Dus nee, de personages zagen er niet uit zoals ik had verwacht. Charlie’s zus Tori vond ik bijvoorbeeld veel te oud overkomen, Aled was vervangen door Isaac en ook Tao was niet helemaal hoe ik me hem had voorgesteld. Maar het gaat natuurlijk om Nick en Charlie, en daar komen mijn dubbele gevoelens naar boven: Charlie paste niet helemaal in hoe schattig hij is in de graphic novels, en Nick leek te klein. Maar daar zit precies het probleem: als de acteurs naast elkaar staan, is Nick duidelijk groter dan Charlie. Om de een of andere manier komt hij niet zo over, en wordt hij vaak alleen in beeld gebracht waardoor dit perspectief mist. Dus ja, goed gecast, maar ook weer niet?
En als we het toch over de casting hebben, dan wil ik ook even vermelden dat ik weinig aantrekkingskracht zag tussen Joe Locke (Charlie) en Kit Connor (Nick). De graphic novels stromen over van verlangen, blozende blikken, passionele zoenen en dit alles verborgen proberen te houden. Maar de acteurs kwamen niet heel gepassioneerd over tijdens hun intieme momenten op het scherm, wat eerder een kwestie is van chemie dan van acteertalent (we proberen allemaal Harry en Ginny in de films te vergeten – dat was pas droog). En is het dan belangrijker dat de cast perfect lijkt op de getekende personages, of de vonken die van het scherm horen te spatten?
Dialoog op papier en scherm
Wat me misschien nog het meest dwars zat tijdens het kijken van de Netflix-serie Heartstopper, is dat de dialoog zo enorm cringy was. Maar omdat ik de webtoon letterlijk een halfuur eerder had gelezen, wist ik ook dat dit een letterlijke weergave van de tekstbubbels was. Ai.
Blijkbaar werkt sommige dialoog heel goed op papier, spreekt het tot de verbeelding (misschien dat daarom ook dezelfde zinnen steeds worden gebruikt in bepaalde genres), maar op het scherm… Not so much. En dat is het lastige aan een adaptatie maken van een immens populair boek: hoe dicht blijf je bij de bron? Ook bij Shadow and bone zijn zinnen letterlijk uit het boek genomen, maar die waren minder (maar niet helemaal niet) cringy. Misschien zat in Heartstopper gewoon meer verschrikkelijke dialoog dan in andere series omdat het een graphic novel was, en daardoor minder ruimte voor goed uitgewerkte gesprekken. Maar op papier is het totaal fantastisch, romantisch, meeslepend en geweldig om te zien hoe Nick en Charlie met elkaar praten, op mijn beeldscherm een heel stuk minder.
En dat brengt me bij mijn laatste punt: de daadwerkelijke veranderingen. De cast is dicht bij de (hoofd)personages gebleven, de dialoog was bijna letterlijk overgenomen… Dan zal het verhaal ook wel hetzelfde zijn, toch? Nou, nee. Is dat verschrikkelijk? Eigenlijk niet, al miste ik op bepaalde momenten de diepgang die de graphic novels wel hebben.
Okee, de trip naar Parijs is veranderd naar een sportdag: jammer, maar begrijpelijk. Er is een extra verhaallijn voor Tao en Elle, wat prima is (overigens de minst cringy dialoog) ondanks dat het wat verandert aan hun relatie tot Nick en Charlie. Ook de relatie van Darcy en Tara verloopt iets anders, maar dat is geen probleem. Nee, de veranderingen zijn eigenlijk best begrijpelijk en acceptabel. Maar zoals ik zei: ik mis wel iets.
Heartstopper (de graphic novel) heeft zoals gezegd ook zwaardere thema’s, die subtiel in de eerste delen aanwezig zijn maar pas gaan opvallen als je bij boek drie (hoofdstuk 4) bent aangekomen. Aangezien Netflix alleen boek één en twee heeft verwerkt in hun serie, weet je als kijker dus nog niet welke thema’s er in seizoen twee aan bod komen. Maar als lezer weet je die natuurlijk wel, en dan mis ik de kleine details die leiden tot de grote gebeurtenissen in latere hoofdstukken. Ja, de homofobie is vergroot, Nick worstelt met zijn geaardheid en hoe dat uiteindelijk te vertellen aan de wereld, maar er zit zoveel meer in Heartstopper.
De serie is zeker aardig om te kijken, maar misschien beter even wachten als je vlak daarvoor de webtoons hebt gebinged. Ik wilde mijn shot Nick en Charlie te snel, waardoor het een beetje tegenviel. Hoe denk jij hierover? Let jij op zulke details als je een boekadaptatie kijkt?
