In de lijn van The hunger games schreef Ruby Coene een dystopische YA waarin de jonge heldin ontdekt waar ze voor wil vechten: machtsmisbruik en onrecht. De bestaande samenleving zal moeten veranderen om te kunnen verbeteren…

In het kort

Waar gaat het over?

De zestienjarige Nyah heeft al haar hele leven nachtmerries. Ook woont ze ondergronds, net als de rest van de samenleving na de Laatste Oorlog. In ruil voor bescherming tegen de straling die deze oorlog heeft veroorzaakt, werkt ze voor een van de zeven Grote Huizen. Wanneer ze wordt verkocht aan de erfgenaam van de meest beruchte Grote Familie, komen stukjes van een verborgen waarheid aan het licht. Nyah besluit te vluchten, om de waarheid te ontdekken. Maar kan ze zomaar weglopen van alles wat ze kent en de personen om wie ze geeft?

Kinderboekenstijl

Ruby Coene ken ik van haar jeugdboek, De Grote Race, dat eerder dit jaar is uitgekomen. In Sahana kan je merken dat ze eerder een boek voor jongere kinderen schreef, doordat de schrijfstijl iets te vlot is. Het verhaal is goed, spannend zelfs, en past precies in het rijtje van The Hunger Games en andere dystopische YA, maar voelt te snel verteld. In kinderboeken past dit heel goed, maar binnen het YA-genre is normaal gesproken meer ruimte voor innerlijke reflectie van de ik-figuur, een tragere spanningsopbouw en breder uitgewerkte scènes. Met (slechts) 318 pagina’s was er wel zeker ruimte om het iets op te rekken en langer bij bepaalde gevoelens en gebeurtenissen stil te staan.

De wereld van Nyah leek zo helder: fout, maar begrijpelijk. Maar hoe meer Nyah leert over haar verleden, hoe meer twijfels ze krijgt bij de manier waarop zij en haar dierbaren leven. Deze twijfels zijn er constant, maar worden ook makkelijk aan de kant geschoven wanneer Nyah met iets anders bezig is. Aan de andere kant zijn er de positieve emoties, zoals vriendschap, liefde en vertrouwen. Ook deze emoties zijn – naar mijn mening – net niet voldoende uitgewerkt om de aandacht van een YA-publiek echt vast te houden. Het boek is makkelijk weg te leggen, omdat je je niet volledig inleeft in de gevoelens van het hoofdpersonage.

Waar bij kinderboeken het vooral om de actie gaat, en het doorgaan van het verhaal zoals bij een cartoon, is binnen het YA-genre meer behoefte aan emotionele ontwikkeling. Niet alleen zorgt dit voor welkome pauzes in al het geweld, maar de (puberende) lezer herkent zichzelf in deze verschuiving van gevoelens en reflectie op volwassen worden. Dit is wat miste in Sahana.

Maar een goed verhaal

Maar inhoudelijk heeft Coene een verhaal geschreven dat staat als een huis. (Een van de Grote Huizen?) Onze jonge heldin vecht tegen onrecht, ontmoet monsters en doet er alles aan om haar dierbaren te redden. Af en toe komen bijzonder gruwelijke dingen voorbij (en waar dus meer emotionele reflectie gepast zou zijn), maar de hoop op een betere toekomst en de goedheid van de mens is duidelijk aanwezig. In die zin is het helemaal niet verkeerd om dit boek inderdaad te vergelijken met The Hunger Games, die beide een sterk maar onderdrukt, vrouwelijk hoofdpersonage hebben.

De verhaallijnen zijn in dat opzicht niet nieuw, maar de setting is origineel. Er zijn weinig boeken die zich afspelen in een soort post-apocalyptisch Europa, waardoor de fictieve wereld van Nieuw-Europa voor de Nederlandse lezer toch tot een soort herkenning leidt.

Oordeel

Als fervent lezer herken ik “klassieke” plotlijnen uit andere boeken binnen dit genre, maar dat maakt dit boek niet minder sterk. Behalve de snelheid waarmee sommige stukken een beetje afgeraffeld voelen, is dit Sahana een goed uitgewerkt boek. De wereld is doordacht, al vanaf het begin worden zaadjes geplant voor de verdere verloop van het verhaal. Sommige dingen liggen er een beetje dik bovenop (al die dromen!), maar ik denk dat dit voor de iets jongere lezer een mooie introductie in het dystopische YA-genre kan zijn.