Lief Dagboek,

Ik heb heel lang een haat-liefde-verhouding gehad met Pride and prejudice van Jane Austen. Met de nadruk op “haat”. Hoewel ik heel erg benieuwd was naar het verhaal, heb ik tot drie keer toe mijn boekenlegger moeten verplaatsen naar de eerste pagina’s omdat ik niet meer wist waar het verhaal over ging. Ik had moeite met de schrijfstijl (want ouderwets Engels), de vele namen (die voornamelijk bij de achternaam worden genoemd) en om deze redenen kon ik er gewoon niet inkomen.

Maar ja, Pride and prejudice staat wel op de Rory Gilmore Reading Challenge, dus ik zal hem toch een keer moeten lezen. Dus ik heb mezelf deze maand verplicht om het boek te lezen, en heb mezelf daar twee weken voor gegeven. Dan kon ik elke dag een beetje lezen, en zodra ik er geen aandacht meer voor had een ander boek pakken om daar lekker in te verdwijnen. Sounds like a plan.

Wanneer je weet dat een boek misschien niet helemaal is wat je op dat moment wilt lezen, ga je het uitstellen. Na tien dagen had ik nog niet echt gelezen in dit boek, was ik nog steeds in het stuk dat ik al meerdere keren had gelezen. Ondertussen kende ik de karakters wel, dus daar had ik gelukkig minder moeite mee. Maar ik weiger dit boek nu weg te leggen, want ik moet en zal het deze maand lezen. Dus ben ik er nog een keer goed voor gaan zitten.

Je zal het niet geloven, maar vlak ná het punt waar ik altijd bleef hangen, greep het boek me ineens! Het taalgebruik stoorde me niet meer, al moest ik regelmatig een zin of alinea opnieuw lezen om goed te registreren wat er nou precies stond. De karakters hadden ondertussen vorm gekregen, waardoor ik niet meer strugglede met de namen en relaties. En best of all: de ouderwetse omgangsvormen!

Deze ervaring heeft me laten beseffen dat de magie van een boek soms niet meteen zichtbaar is. Dat als je een verhaal echt graag wilt lezen, je even door moet zetten. Maar dat dat dus ook de moeite waard is. Want gisteravond kon ik gewoon niet stoppen met lezen, ook al hoorde ik allang te slapen. Uiteindelijk won de vermoeidheid het toch: terwijl ik dit schrijf, moet ik nog een stuk of veertig bladzijdes voordat ik écht kan zeggen dat ik Pride and prejudice heb gelezen. Dus moet je raden wat ik nu ga doen…