Lief Dagboek,
Het doet een beetje pijn om toe te geven, maar ik heb deze week een boek gelezen dat ik écht heel slecht vond. En omdat ik normaal gesproken van alle boeken houd, doet dit een beetje pijn. Ik wil helemaal niet slecht praten over een boek, ik hou van lezen en alle boeken zijn goed.
Maar deze zit me om de een of andere reden echt dwars. Dus ik heb besloten toch mijn negatieve ervaring te delen, ook al wil ik alleen positief zijn op het internet. Spread the love, enzovoorts. Ik denk namelijk dat er meer mensen zijn die dit boek vinden tegenvallen, maar als je de reacties online leest is dit boek fantastisch. Regenboog-kots fantastisch.
Het gaat om Je hebt één nieuwe volger van Chinouk Thijssen. Dit boek gaat over vier jonge influencers die op een gratis promoreis naar Turkije gaan, om het toerisme in een bepaalde streek te bevorderen. Tijdens de reis komen ze er steeds meer achter dat dingen niet helemaal kloppen, tot het op een dramatische manier eindigt…
Klinkt goed, toch? Dat dacht ik ook.
Wat frustreert me zo?
Hmm, waar gaat het mis? Bijvoorbeeld bij de personages: de meiden van 18 zijn enorm overdreven. Bij Sterre wordt haar angst (voor alles: vliegen, het getal zeven, het eten van vlees) tot vervelens toe beschreven. Wanneer ze een stukje shoarma op haar bord krijgt, ‘draait haar maag zich om’. En ja, ik ben zelf vegetariër/veganist, maar dit is wel een heel heftige reactie. Voor Liz geldt hetzelfde: hoewel ze Sterre een aansteller vindt (en dat steeds noemt in haar eigen hoofdstukken), legt ze vijf minuten later zelf ook haar stukje vlees weg ‘omdat we de kalkoen eerder deze middag hebben ontmoet’.
Laten we het dan hebben over de perspectieven. Het is totaal onnodig en vooral verwarrend om steeds van perspectief tussen Liz en Sterre te wisselen. Sterre is de hoofdpersoon, waarom zien we wat Liz denkt? En waarom niet van de andere influencers? De karakters lijken in hun beschrijvingen van de situaties genoeg op elkaar om ze door elkaar te halen. Overbodig dus.
Maar wat me het meest dwarszit is de geloofwaardigheid: hoe hard het aantal volgers per dag stijgt, hoe iedereen binnen twee dagen verliefd is en het motief van de dader. Over die dader hebben we het zo nog, maar je kan mij niet wijsmaken dat je in zo’n korte tijd zó verliefd bent als vier van de personages in het boek. Alles voelde overdreven, geschreven voor een publiek van elf of twaalf in plaats van vijftien-plus.
Jaloezie snap ik. Dat dat tot moord kan leiden, kan ik geloven. Maar dat je als een influencer mee kan gaan op een reis die je zwager en verloofde organiseren in het huis van je schoonouders en dat niemand je herkent, gaat er bij mij niet in.
Je kan mij niet wijsmaken dat je je eigen verloofde niet zou herkennen als ze kleurenlenzen en een pruik draagt, en ook haar stem een beetje verdraaid. Ten eerste: ik zou beledigd zijn als Mike me niet zou herkennen aan mijn gezicht, lijf, lichaamsbouw, houding, enzovoorts. Haarstijl en kleur van de ogen veranderen is écht niet genoeg om incognito te zijn. En ten tweede: hoe verander je je stem goed genoeg dat je verloofde je niet herkent, je deze nieuwe stem constant kunt volhouden en niet als een gekkie praat?
Nog een probleem: die meiden checken elkaars content al vóór de reis, dus hoe heeft ze een geloofwaardige reisblog kunnen maken die ongeveer een jaar bestaat? Hoe komt ze aan volgers? Hoe kunnen de andere meiden geloven dat ze een influencer is die al minstens een jaar bezig is met een reisblog, als dit onderdeel is van het plan waar géén jaren aan voorbereiding in is gaan zitten?
Je snapt mijn frustratie. Dit plot klopt gewoon niet. Leuk bedacht, maar niet goed uitgewerkt. Er blijven voor mij teveel dingen onlogisch om dit verhaal te kunnen beschouwen als geloofwaardig.
Ik moet toegeven: de zwarte pagina’s met gedachten van de dader voegen spanning toe. Deze truc is in thrillers zeker niet onbekend als manier om de lezer op het puntje van de stoel te laten zitten. Tijdens deze pagina’s dacht ik dat er misschien nog hoop was op een goed doordacht plot, dat de irritaties over de karakters zou wegvagen. Die hoop, veroorzaakt door de zwarte pagina’s, was het enige positieve punt dat ik kon vinden tijdens het lezen van dit boek.
Smaken verschillen…
Hoe dan ook wil ik benadrukken dat dit gaat om mijn leeservaring, en dat die van iedereen anders is. En dat dat ook goed is, want iedereen is anders en smaken verschillen. Maar qua genre (YA/thriller) zou dit boek precies mijn smaak moeten zijn, en ben ik teleurgesteld in het resultaat. Vergeleken met 13 Minuten of Dit is ons verhaal leest dit als een kinderboek, terwijl al deze boeken voor dezelfde doelgroep geschreven zijn. En los van de doelgroep is het plot absoluut niet geloofwaardig, naar mijn mening.
Mijn uitbarsting voor vandaag zit erop. Ik hoop dat je, als je interesse had in dit boek, het alsnog gaat lezen. Oordeel zelf. En nogmaals: smaken verschillen. Voel je vrij met mij de discussie aan te gaan, want bovenstaande is slechts mijn eigen ervaring en niet een vaststaande waarheid. Maar mijn frustraties moest ik even kwijt.
Zoals gezegd, ik hou van boeken. Ik wil nooit kwaad spreken over boeken. Het spijt me dat het nu wel moest.
