Hoewel het al een tijd geleden is dat ik het eerste seizoen van Shadowhunters op Netflix zag, kan ik me de gebeurtenissen nog redelijk goed herinneren. Of tenminste, ik dacht tijdens het lezen van City of Bones van Cassandra Clare de hele tijd: ‘ohja!’

De Mortal Instruments-serie bestaat al even, en volgens Wikipedia is er ook al een film van gemaakt in 2013. Toch is het door de serie op Netflix dat ik interesse heb gekregen in de boeken. Nadat het eerste deel, City of Bones, al een tijdje op mijn boekenplank stond, was het afgelopen februari eindelijk zover: ik heb het eerste deel van de boekenreeks gelezen nádat ik de serie had gezien.

Aangezien ik alleen het eerste boek heb gelezen, vergelijk ik het eerste seizoen van Shadownhunters met City of Bones. Voor de volgende seizoenen moet ik eerst de boeken lezen, dus feel free me te sponsoren met een boek 😉

Dicht bij de bron

Wat me tijdens het lezen meteen opviel, is dat ik de meeste gebeurtenissen me nog voor de geest kon halen uit de serie. Dit zou dus betekenen dat Shadowhunters dicht bij de oorspronkelijke boeken is gebleven, maar om dat écht goed te fact-checken moet ik eigenlijk de serie opnieuw kijken. Hmm, stay tuned…

Zonder al te veel te spoilen (hoewel dat onvermijdelijk is) zijn de gebeurtenissen dus goed weergegeven. Een van de redenen om na de (geflopte) film uit 2013 het opnieuw te proberen met een serie, is dat de regisseur teveel weg had moeten laten bij de film. Een serie zou mogelijkheden bieden de wereld dieper te ontdekken en de personages tot recht te laten komen. Naar mijn mening heeft Shadowhunters inderdaad recht gedaan aan City of Bones. Al kan ik natuurlijk wel een beetje mierenneuken over de cast.

Over het algemeen is de cast goed, maar ik ben niet helemaal tevreden met Dominic Sherwood als Jace. Toen ik oorspronkelijk de serie keek, was ik al niet onder de indruk van deze acteur. Ik bedoel niet dat hij slecht acteert, maar qua aantrekkingskracht vond het ik matig. Ik had verwacht dat de grote love interest van Clary een knappe jongen zou zijn, maar hij is niet mijn idee van knap (of beter gezegd: niet mijn type, daarover later meer). En toen ik vervolgens de boeken las, was ik nog minder tevreden met deze keuze: hoort hij niet langer te zijn?

Weerwolven

Ik snap dat de lengte van een acteur niet allesbepalend is, maar het past niet helemaal bij het plaatje van Jace dat ik in mijn hoofd heb opgebouwd. Dat geldt ook voor Isaiah Mustafa als Luke, hoewel ik zijn weergave in Shadowhunters beter vind passen bij het karakter. Maar waarom is hij ineens politieagent?

En nog een vraag die me dwars zit: waarom zijn weerwolven in films altijd getinte of gekleurde personen? Jacob en zijn familie in Twilight, Alcide in True Blood, en dus zo’n beetje alle weerwolven in Shadowhunters. Het contrast met de koude, bleke vampiers wordt natuurlijk groter wanneer de warmbloedige weerwolven ook wat meer kleur hebben, maar come on. In dat opzicht vond ik het verfrissend dat Luke in City of Bones een saaie, blanke man was.

Don’t get me wrong, ik ben helemaal voor diversiteit. Dat er een acteur van kleur is gecast in Shadowhunters is helemaal top en was hard nodig, aangezien de enige (belangrijke) persoon van niet-westerse komaf in de boeken de Aziatische Magnus is. Maar ergens slaat het dan weer door en zijn vervolgens álle weerwolven gecast als mensen met een getinte huidskleur. Het was fijn geweest als daar alsnog een blonde man of vrouw met blauwe ogen (zoals Luke in City of Bones eruit ziet) tussen had gezeten, om de balans weer te herstellen.

Vonken

Terwijl Clary en Jace ook in het boek voor mij niet veel deden, was er een ander koppel waar wél de vonken vanaf spetterden: Alec en Magnus. Zowel in het boek als in de serie zijn dit knappe mannen met een wilde aantrekkingskracht. Hoewel Alec er in City of Bones nog niet aan toe wil geven, weet ik uit de volgende seizoenen van Shadowhunters dat het helemaal goed komt.

Dit zorgde ervoor dat ik tijdens het lezen alert was op de kleine dingen tussen Magnus en Alec. En ja hoor, ook het boek lijkt af te stevenen op een spontane ontbranding met al die vonken die rondvliegen. Het zijn steeds kleine dingen, maar juist die zorgen voor een gigantische spanningsopbouw die, neem ik aan, in het tweede boek ontploft.

Misschien is mijn aandacht voor Alec het resultaat van mijn persoonlijke voorkeur: ik zou honderd procent voor Alec gaan, niet voor Jace. Ook al zijn ze beide toch wel als bad boy te bestempelen, vind ik dat Alec dat meer uitstraalt. Er hangt naar mijn mening meer sex appeal rond Alec, zowel in de boeken als de serie. Hier ben ik uitermate tevreden met het casten van de heerlijke Matthew Daddario, maar ook Emeraude Toubia als Isabelle en Harry Shum Jr. als Magnus Bane zijn wat mij betreft perfect gecast.

Al met al ben ik dus tevreden met deze weergave van City of Bones. De paar veranderingen hebben wat mij betreft wel een achterliggende gedachte, om verschillende plotlijnen te kunnen ontwikkelen bijvoorbeeld. Waar het boek alles vanuit Clary’s perspectief ziet, geeft een serie de overige karakters meer screen time en dus achtergrond. In Shadowhunters krijgen personages meer persoonlijkheid, die aansluit bij de lijn die in City of Bones wordt gezet.