De natuur staat centraal in Lies Vervloets Luna-serie, met als tweede deel Het volg van de jaguar. Het vervolg op De schaduw van de maan heeft een nieuw avontuur voor Luna in petto, dit keer in het diepe Amazonewoud. Let op: in deze recensie worden ook gebeurtenissen uit het eerste deel besproken!
Na de dramatische gebeurtenissen uit De schaduw van de maan is Luna op de vlucht. Eindbestemming: het Amazonewoud, zo ver mogelijk van de bewoonde wereld. Maar een diepe depressie blokkeert haar magische krachten en Luna is niet in staat voor zichzelf te zorgen. Ze wordt gered door Wayra, een jongen die met zijn volk in een geheim dorp in het woud woont. Afgesneden van de beschaving moet Luna herstellen, zichzelf terugvinden en sterk genoeg worden om het duister waarvoor ze is gevlucht te verslaan. Maar het volk van Wayra lijkt iets voor haar te verbergen.
Een minpunt is dat het boek traag op gang komt. Het duurt honderd pagina’s voordat Luna aandacht heeft voor haar omgeving. De verwondingen die ze heeft opgelopen laten haar steeds wegzakken in een koortsige slaap, maar ook voordat ze gewond raakt slepen de dagen zich voort in het hotel waar ze verblijft en niets eet. Bijna elk hoofdstuk lijkt te eindigen met ‘en toen werd het zwart’, wat vervelend begon te worden. De Luna uit het eerste boek is totaal niet herkenbaar, hoewel ze ook daar niet altijd haar handelingen doordacht. Het voelt als een langdradige opbouw naar het volgende deel, waarin Luna in het dorp van Wayra leert te leven.
Luna heeft een kinderlijk enthousiasme waarmee ze verwacht Samaël te kunnen verslaan. Dat haar krachten haar onbekend zijn, ze nauwelijks training heeft gehad of het feit dat Samaël zijn eigen zoon heeft vermoord zijn geen redenen om nog eens na te denken over haar plan. De diepe haatgevoelens die af en toe worden beschreven voelen absurd bij dit lieve, dromerige meisje dat nooit een vlieg kwaad zou doen, en het verlies van haar “beste vriend” (die ze letterlijk een paar maanden kende) wordt alleen genoemd wanneer het handig uitkomt. De schrijfstijl en denkwijze zijn daarom ook geschikt voor een iets jongere doelgroep, bijvoorbeeld 12+. Er zit geen ontwikkeling in de gedachten van Luna, elke keer komt ze bij hetzelfde uit. Als volwassene die graag YA leest, miste ik net de diepgang en innerlijke strijd tussen goed en kwaad die ik gewend ben in dit genre.
Dat wil niet zeggen dat dit geen fijn boek is. Door de toegankelijke schrijfstijl ga je er vlot doorheen, maar ook de verbinding met de natuur en de hekserij die centraal staat, zijn fascinerend. Op sommige plekken is het plot een beetje voorspelbaar omdat ik het meeste al eerder gezien heb (geheime shapeshifters? Twilight. Liefde is sterker dan haat? Harry Potter), maar het blijft een vermakelijk boek dat makkelijk wegleest.
De groei die Vervloet als auteur doormaakt is duidelijk te zien. Waar Schaduw van de maan voor mijn gevoel iets meer van de hak op de tak ging, het plot wisselde van enorm traag naar zo snel dat je niet doorhebt wat er precies gebeurd is, en de verschillende personages vrij oppervlakkig bleven, is Het volk van de jaguar een flinke stap vooruit. Het tempo is beter gebalanceerd, ik heb het idee dat ik Wayra en zijn opa heb leren kennen en het voelde meer als één verhaal. Dit belooft alleen maar goede dingen voor het derde deel, wat hopelijk snel komt. Ik wil graag de verdere reis van Luna meemaken.
