Een paar maanden terug heb ik mijn leesdoel verhoogd naar 120, omdat ik al ruim over de helft was van mijn toenmalige leesdoel (80) en ik van mening was dat het wel een uitdaging moest blijven. Met mijn master in gedachten, waarbij ik waarschijnlijk minder tijd zou hebben om te lezen, bedacht ik dat ik in juli en augustus een flink aantal boeken moest lezen, om te voorkomen dat ik mijn leesdoel niet zou halen. Is dat gelukt? Nou, ik heb wel genoeg boeken gelezen om bij te blijven, maar niet echt om voor te lopen…

In augustus las ik 10 boeken, samen goed voor 4163 pagina’s. Daar zaten ook twee biebboeken bij. En nu moet ik dus de komende maanden de tijd vinden tussen college’s en collegevoorbereidingen door om gemiddeld 8,5 boeken per maand te lezen (wat denk ik toch nog wel moet lukken hoor). Lees hieronder meer over de beste boeken die ik deze maand heb gelezen.

Allerfavorietste boek van de maand: Dawn – Victoria E. Butler

Oh ja, er zat ook nog een verkoudheid in de weg: de aflevering van Boekenclub: de Podcast over science fiction is verzet naar later dit jaar omdat ik niet in staat was om op te nemen. Maar ik heb wél ter voorbereiding een science fiction gelezen! En damn, het was een goede.

In Dawn volgen we Lilith, een jonge vrouw die wakker wordt in een soort cel. Het blijkt dat ze is gered (in hun woorden) door de Oankali, een buitenaards ras. Hun doel: de aarde weer herbevolken nadat de mens zichzelf bijna vernietigde door oorlogen. Lilith is uitgekozen om een groep mensen aan dit idee te laten wennen en ze te trainen om terug te gaan naar aarde, waar ze in een bos zullen moeten wonen zonder alle gemakken van de ons bekende wereld. Oh ja, en ze moeten leren samenwerken met de Oankali, die er afschuwelijk uit zien en vreemde tentakel-achtige dingen hebben over hun hele huid.

Naast dat het verhaal gewoon goed in elkaar zit, is de beschrijving van de Oankali en hun wereld wat dit boek zo goed maakt. De balans tussen redder/ontvoerder en de mensheid is prachtig omschreven en ik voelde me tijdens het lezen onderdeel van de wereld. Lilith raakt vertrouwd met de Oankali, maar blijft ze toch op een bepaald niveau wantrouwen. De dingen die ze met haar doen (en hebben gedaan) hebben wat weg van experimenten, en Lilith wil niet dat ze haar veranderen. Maar ook beseft ze dat ze geen macht heeft, dat de Oankali de touwtjes in handen hebben en dat meewerken voor haar eigen veiligheid het beste is. Deze worsteling maakte dat het personage heel realistisch aanvoelde.

De boeken bestaan al een tijdje, maar in de nieuwe uitgave die ik heb zijn de volgende twee delen nog niet beschikbaar. Ik wacht dus tot eind dit jaar, wanneer ze er allebei zijn en ik verder kan met deze gave serie.

Runner-up: De 100 – Kass Morgan

Ja, daar hebben we mevrouw Morgan weer! Ik las al eerder Lichtjaren en Supernova, een duologie die zich in de ruimte afspeelt. Nu besloot ik om ook De 100 te gaan lezen, waar overigens ook een Netflix-serie op is gebaseerd. Deze serie heb ik een paar jaar geleden gekeken en ik vond het echt heel vet, dus ik was benieuwd naar de boeken.

En ja hoor, het was weer heel fijn. Je volgt verschillende personages op een ruimtestation én op aarde, omdat honderd jeugdgevangenen naar aarde worden gestuurd om te testen of het veilig is om terug te keren. Ook hier is de aarde onbewoonbaar geworden, dit keer door een kernramp of kernoorlog. De mensen die naar de ruimte konden ontsnappen leven al bijna honderd jaar in een ruimtestation, waar de zuurstof ondertussen op begint te raken. De honderd jongeren moeten ontdekken of de straling op aarde is verdwenen en de mensheid terug kan keren.

Er zijn verschillen met de Netflix-serie, waardoor het lezen van het boek een nieuwe ervaring was. Niet alleen heeft de serie gekozen om een personage weg te laten en kleine details te veranderen, maar ook zijn er zelfs personages toegevoegd die in de boeken niet bestaan! Daardoor leest het boek als een verrassing, ook al heb je de serie gekeken. De verhaallijnen zijn in de basis hetzelfde, maar hebben een andere volgorde.

Anyway, genoeg over de serie. Wat is er zo goed aan dit boek? Soms kan ik het moeilijk uitleggen, want er zijn geen specifieke dingen die me opvielen. De personages zijn geloofwaardig, de setting is zo omschreven dat ik er een beeld van kan vormen, het plot is interessant en heeft het juiste tempo. Alle vinkjes aanwezig, dus.

Passie en aantrekkingskracht: The hating game – Sally Thorne en Vijftig tinten-serie – E.L. James

Voor de podcast heb ik The hating game gelezen, waar ik natuurlijk uitgebreid over spreek in aflevering 21. Het is een office romance, waar ik best ondersteboven van was. Misschien komt dat doordat ik al een tijdje geen echte feelgood heb gelezen (als je young adult feelgood niet meerekent), maar ik vond het fantastisch. Ja, er waren een paar dingetjes die ik niet begreep (luister de podcast voor meer informatie), maar overall was ik zeer tevreden.

Nadat ik het boek uit had, wilde ik meer. Meer passie, meer aantrekkingskracht, meer friendly banter. En wat lag er in mijn kast wat daar het beste bij aansloot? Vijftig tinten grijs, Vijftig tinten donkerder, Vijftig tinten vrij, Grey, Donkerder en Vrij van E.L. James. Ja, de hele Vijftig tinten-reeks. Met de herinnering van de laatste keer dat ik het las in mijn achterhoofd (en ja, dat is een jaar of zeven geleden) bereidde ik me voor op pagina’s lang genieten van passie, aantrekkingskracht en scherpe antwoorden.

Dat werd een koude douche. Toegegeven, het zit er allemaal in. Maar ik bleek me te ergeren aan de naïeve Ana, die als een stoomwals doet wat ze wilt (ook al heeft Christian goede reden om haar tegen te willen houden) en totaal geen seksuele ervaring heeft. Dat ze het woord ‘vagina’ niet kan uitspreken. Dat ze met haar werkmail naar Christian mailt (sowieso, dat doe je toch niet?). Ik kan nog wel even doorgaan, maar laat ik me op de betere aspecten richten.

De boeken die vanuit Christian’s perspectief zijn geschreven zijn wat dat betreft een verademing. Ja, het is hetzelfde verhaal, maar bij Christian lees je veel meer context (omdat hij nou eenmaal overal controle over wilt hebben) én krijg je de donkere aspecten van zijn ziel te zien. Hierdoor wordt hij een veel interessanter personage om te volgen dan Ana. Aan het eind van augustus was ik nog niet klaar met Vrij, maar toen ik daar aankwam was ik ook wel een beetje klaar met Christian. Ook hij vervalt in herhalingen (Ana is een godin, Ana is het licht, ik ben het niet waard) die erg irritant zijn wanneer je bent aanbeland in deel drie.

Dus de conclusie van dit verhaal: The hating game was heel tof, maar de Vijftig tinten-reeks was een teleurstelling. Helaas

En verder

  • Jennifer Wagemans – De legendes van Pendar
  • John Green – Schildpadden tot in het oneindige