In een bijzondere stijl geeft Sarah Crossan in Tussen ons een beeld van “de andere vrouw”, ontrouw en rouw. Want hoe rouw je om iemand terwijl niemand daar iets van mag weten?

In het kort

  • Uitgeverij: Signatuur
  • Aantal pagina’s: 272
  • Oorspronkelijke titel: Here is the Beehive
  • Vertaald door: Sabine Mutsaers

Waar gaat het over?

Ana en Connor hebben al drie jaar een affaire wanneer Connor plotseling overlijdt. Ana, alleen in haar rouw, zoekt manieren om met haar minnaar in contact te blijven: ze bezoekt zijn begrafenis, praat met de enige vriend die over hun affaire wist, en sluit vriendschap met Connors vrouw. Ondertussen staat haar eigen huwelijk op knappen.

Bijzondere stijl

Wat het eerst opvalt aan Tussen ons is de opmaak van de pagina’s. Korte zinnen, fragmenten als verzen: het voelt als poëzie, maar leest als een roman. In deze bijzondere stijl weet Crossan de sfeer van liefde, ontrouw en rouw te vatten, door witregels en inspringende regels, door ruimte tussen woorden te creëeren.

Door deze opvallende opmaak krijgen de woorden meer impact, al moeten ze ook met meer aandacht gelezen worden. Sprongen in de tijd in combinatie met de korte alinea’s zorgen ervoor dat je als lezer steeds even moet schakelen: waar zijn we precies? De fragmenten uit het verleden schetsen een beeld van de relatie tussen Connor en Ana, terwijl de delen over het heden tonen hoe Ana omgaat met haar eigen man Paul, haar kinderen, Connors vrouw en haar emoties. Dit schakelen tussen liefde en rouw, en tussen ontrouw en het huwelijk maakt het af en toe lastig te bepalen in welke toon je iets moet lezen, maar maken tegelijkertijd de vergankelijkheid ook duidelijker. Zoals Ana het zelf zegt:

We maken plannen voor de dood,

heel verstandig, terwijl we volop leven.

Maar niemand is van plan te sterven.

Tussen ons, pagina 17

Waar ooit liefde was, is nu rouw. Onverwachts, uit het niets. De sfeer die Crossan weet te scheppen in haar woordgebruik lijkt dit te versterken. Doordat Ana het hele boek eigenlijk tegen Connor praat, voelt het authentiek. De losse flarden gedachten die Ana heeft terwijl ze tegen Connor zegt hoe ze zich voelt, de flashbacks naar mooiere tijden en de beschrijving van het hier en nu door Ana’s ogen geven de bijzondere stijl de persoonlijke tint die het nodig heeft.

Personages

Je hoeft het niet eens te zijn met Ana en Connor, je hoeft ze niet te steunen in hun overspel of te begrijpen waarom iemand dat zijn of haar partner aan zou willen doen. Ana voelt zich regelmatig aan het lijntje gehouden door Connor, die zijn vrouw niet wil verlaten voor haar. En ondanks dat je misschien Ana niet leuk vindt vanwege haar affaire, je leeft toch met haar mee. Ja, ze bedriegt haar man en kinderen door met een andere (getrouwde) man naar bed te gaan. Maar Connor bedriegt haar ook door niet van zijn vrouw te scheiden en voor Ana te kiezen.

Het enige dat ik zou willen zeggen tegen Ana is dit: als je bereid was om een scheiding aan te vragen om bij Connor te zijn, was het misschien beter sowieso te scheiden van Paul. Want hoewel Connor Ana aan het lijntje houdt, doet Ana hetzelfde met Paul door niet eerlijk tegen hem te zijn. De ruzies voelen pijnlijk realistisch en worden opgemerkt door de kinderen. Maar juist het feit dat ik dit tegen Ana wil zeggen, is een teken van Crossans overtuigende personages.

Oordeel

Tussen ons leest dankzij de schrijfstijl vrij vlot, maar weet de lezer te raken in het gebruik van witruimte. Hoewel het van een iets andere aard is dan de boeken die ik normaal gesproken lees (YA, fantasy en thrillers), werd ik in Ana’s verhaal meegezogen. De opvallende opmaak geeft het werk een literair gevoel, een heel andere sfeer dan wanneer het in “gewone” schrijfstijl was geschreven. Als lezer was ik het niet met al Ana’s keuzes eens, maar juist dat maakte haar een menselijk personage. Een bijzondere roman over emoties en ontrouw, op een speciale manier weergegeven.

Als ik dan toch een klein beetje mag zeiken: Sarah Crossan gebruikt deze schrijfstijl ook in andere boeken (gebaseerd op inkijkexemplaren, dus correct me if I’m wrong) en omdat het zo op poëzie lijkt, zou ik het in eerste instantie niet uitzoeken. Ik lees geen poëzie, op kinderrijmpjes na, dus hoewel de flaptekst me enorm aansprak, verloor ik een beetje van mijn interesse toen ik het boek eenmaal doorbladerde. Deze schrijfstijl is niet helemaal mijn ding, hoewel de persoonlijke toon me wel heeft verrast.