Fans van de Hongerspelen-trilogie gingen uit hun dak toen bekend werd dat er een nieuw deel aan de serie zou worden toegevoegd – ditmaal een voorloper. Suzanne Collins heeft een dik boek geschreven (bijna zeshonderd pagina’s in de Nederlandse vertaling) maar is het ook alles wat we ervan hoopten?

Oorsprong

De Ballade van Slangen en Zangvogels speelt zich af rondom Coriolanus Snow, de president in de Hongerspelen-serie. In de tiende Hongerspelen zijn Snow en drieëntwintig klasgenoten de eerste mentoren ooit, een poging van het Capitool om de Hongerspelen populairder te maken. Na de oorlog is het zwaar geweest voor Coriolanus en zijn familie, maar het winnen van de Hongerspelen zou betekenen dat hij naar de universiteit zou kunnen.

Collins heeft een verhaal geschreven waarmee de fans uitleg krijgen over waarom de Hongerspelen plaatsvinden, hoe ze veranderd zijn over de jaren en wie ze bedacht heeft, maar het geeft ook meer inzicht in de achtergrond van President Snow. Maar als Snow de protagonist van De Ballade van Slangen en Zangvogels is, moet hij natuurlijk ook een leuke vent zijn – in de ogen van Collins tenminste.

Hoe maak je van de bad guy de good guy? Maak zijn worstelingen dezelfde als waar de oorspronkelijke protagonist – Katniss, in dit geval – doorheen gaat. Zo benadrukt De Ballade van Slangen en Zangvogels dat Coriolanus weinig te eten heeft. Sinds de oorlog heeft zijn familie moeite met genoeg eten bij elkaar krijgen en dit is een centraal thema door het hele boek. Dit is overduidelijk gelijk aan Katniss en haar familie, die uit een arm deel van het arme District 12 komen en altijd creatief op zoek moesten naar eten. Uiteindelijk leidde dit tot een Katniss die fantastisch is met pijl en boog, haar belangrijkste wapen in De Hongerspelen.

Vooruit verwijzen

Er zijn enorm veel dingen in De Ballade van Slangen en Zangvogels die naar de gebeurtenissen van De Hongerspelen verwijzen. Coriolanus ontwikkelt een haat voor spotgaaien lang voordat het het symbool werd van Katniss Everdeen en de rebellen. Het meer waar Katniss en Gale naartoe gaan, werd ook bezocht door Coriolanus. Het lied dat Katniss zingt, “De Galgenboom”, speelt een grote rol in de tweede helft van deze voorloper.

Het voelt allemaal als een reis door het verleden, en niet alleen voor President Snow. Als lezer wordt je constant herinnerd aan Katniss en haar avonturen. Maar dat is niet alles: er is zelfs een karakter dat in beide verhalen voorkomt. Weet je nog dat Katniss en haar crew in het Capitool zijn en moeten onderduiken in een winkel die ondergoed van bont verkoopt? De eigenaar van de winkel is Tigris, die zelfs familie is van Snow.

In De Ballade van Slangen en Zangvogels heeft Coriolanus een nichtje die modeontwerpster wilt worden. Ja hoor, dat is Tigris! Wat me het meest verbaasde is haar leeftijd. In de prequel is Tigris 21, wat haar rond de 86 moet maken in Spotgaai. Ze komt helemaal niet over als een bejaarde vrouw in de originele boeken, en haar verschijning in de film is ook jonger dan dat ze dus zou moeten zijn. Dat geldt trouwens ook voor Snow: hij zou 82-84 moeten zijn tijdens de boeken van Katniss, maar hij wordt beschreven als 60.

Oordeel

Hoewel het boek lekker weg leest en het nooit erg is om terug te duiken in de wereld van Panem, voelt het alsof het verhaal te hard probeert de twee werelden van Katniss en Coriolanus bij elkaar te brengen. Door President Snow de protagonist te maken, forceert Collins ons om hem aardig te vinden. Ondanks alle redenen die ze geeft, het werkt gewoon niet. Zelfs met deze achtergrond van Coriolanus in mijn achterhoofd kan ik hem niet leuker vinden in de originele series.

Er zijn zoveel elementen die geforceerd voelden, zoals de nadruk op honger en de haat naar spotgaaien. Collins probeerde de boeken aan elkaar te naaien door deze referenties te maken, maar het werkte gewoon niet. Je kan wel zeggen dat als ik De Hongerspelen weer opnieuw ga lezen, ik dit boek misschien oversla en me er niet eens schuldig over voel.

Originele titel: The Ballad Of Songbirds And Snakes