Als groot fan van The Selection Series van Kiera Cass, heb ik al een hele tijd een ander boek van haar klaarliggen om te lezen: The Siren. Volgens het dankwoord is dit het eerste boek dat ze heeft geschreven, maar wilde haar uitgever eerst met iets anders komen.

Sprookje

Het verhaal gaat over Kahlen, een sirene. Samen met haar zussen dient ze de Oceaan door mensen te laten verdrinken. Haar stem is dodelijk en ze probeert zo min mogelijk contact te hebben met mensen, maar dan ontmoet ze Akinli. Hoewel ze niet met hem kan praten, wordt ze toch hopeloos verliefd…

Oplettende lezers zullen al door hebben dat dit gebaseerd is op de mythe van de sirenen, die in het oude Griekenland zeevaarders lieten verdrinken door te zingen. Odysseus is een van de weinige mensen die hun lied heeft gehoord en overleefd: hij liet zichzelf vastbinden aan de mast van zijn schip, terwijl zijn bemanning was in hun oren had om het lied niet te horen.

Cass heeft haar inspiratie uit dit mythologische sprookje, maar ik moest ook steeds denken aan The Little Mermaid. Ook Ariël kon niet praten terwijl ze bij de mensen was! Daarnaast kunnen Kahlen en haar zussen zich razendsnel door het water voortbewegen (net als zeemeerminnen) en komt ze in opstand tegen haar ‘moeder’, de Oceaan (net als Ariël zich tegen haar vader afzette).

Emoties en monsters

Terwijl het uiteindelijk een liefdesverhaal is, is Akinli afwezig voor een groot deel van het boek. Je leest over de twijfels bij Kahlen, over bijvoorbeeld mensen de dood in jagen elke keer dat ze zingt. De relatie tussen de zussen wordt beschreven, die zo anders zijn dan Kahlen. En je neemt afscheid van de oudste zus, die mag terugkeren naar de mensenwereld. Dit allemaal zorgt voor een trage opbouw in het plot, maar geven Kahlen genoeg dimensie om haar interessant te maken.

Hoewel de sirenen oorspronkelijk monsters waren, heeft Cass via Kahlen een beeld geschapen van sirenen die pijn voelen elke keer dat ze een schip laten zinken. Die met tegenzin hun rol vervullen, maar dankbaar zijn dat ze in ieder geval mochten blijven leven. De monsters worden menselijk door Cass’ hertelling van de mythe.

Oordeel

Liefde of plicht, dat is uiteindelijk de keuze waar Kahlen voor staat. En omdat die struggles door het hele boek verweven zitten, werd het een beetje langdradig. Het is een simpel verhaal, duidelijk een eerste boek van een auteur met veel potentie binnen dit genre. Kahlen is goed uitgewerkt, het plot (en vooral het einde) zijn goed doordacht, maar toch verveelde de eerste helft een beetje.

Door de belofte van de achterflap was ik op zoek naar een Romeo and Juliet-achtig liefdesverhaal, waar twee geliefden niet bij elkaar konden zijn. Maar het eerste deel was vooral het scheppen van de wereld en het uitleggen van Kahlen’s karakter, wat misschien iets te lang duurde.

Hoe dan ook is het een heerlijk boek om te lezen, omdat het plot goed in elkaar zit en het verhaal smeuïg is geschreven. De zussen geven genoeg dynamiek om het spannend te maken, de Oceaan is de slechterik waar zoveel van gehouden wordt. Dit staat centraal in de tweestrijd die Kahlen ervaart: haar liefde voor de Oceaan, die haar ook belet om liefde voor Akinli te voelen.

De Oceaan is als een strenge moeder die niet wilt dat haar dochter een vriendje krijgt. En daarmee is dit een roman over ouderschap, loslaten en accepteren dat je kinderen het nest ooit zullen verlaten. En over opgroeien, puberaal ingaan tegen je ouders en je eigen voorwaarden stellen terwijl je ouder wordt.