Lief Dagboek,
Heb je ook wel eens dat je een boek leest, het gevoel hebt dat je wordt meegezogen en er doorheen vliegt, maar er dan achter komt dat je na twee uur lezen pas dertig bladzijdes hebt gelezen? Ik wel. Sterker nog, ik ben nu in zo’n boek bezig.
Gejaagd door de wind is een klassieker van de Rory Gilmore Reading Challenge, waar ik in eerste instantie een beetje tegenop zag. Ik was bang voor een langdradig taalgebruik, omdat het nou eenmaal uit een andere tijd komt. Maar ik zat er helemaal naast!
Het boek is helemaal niet zo oud als dat ik dacht. Het is geen Pride and prejudice of Wuthering Heights, maar komt gewoon uit de 20e eeuw. Het gaat wel over het Amerika van voor (en tijdens) de Burgeroorlog, maar is gepubliceerd in 1939! Dus wel een beetje suffig taalgebruik, maar het had veel erger kunnen zijn.
Het is zelfs zo dat ik helemaal wordt meegesleurd in de beschrijvingen van de katoenplantages, de etiquette voor jonge meisjes in het zuiden en de strijdlust die de jongens naar de oorlog drijft. Het vloeken op de Yankees, de smokkelaars die Atlanta moeten voorzien van essentiële én luxeproducten, de levenslust van Scarlett die alles maar verrekte saai vindt… Het is heerlijk en ik wil elk vrij moment verder lezen.
Maar ik lijk geen moer verder te komen in het boek: de pagina’s gaan tergend langzaam, terwijl het taalgebruik inderdaad uitgebreid is en ik het gevoel heb dat ik al drie verschillende plots heb gelezen in de 164 pagina’s die ik er nu op heb zitten.
En ik moet er dus in totaal 743! Terwijl ik al dágen bezig ben! Mijn frustratie loopt hoog op, want ik wil steeds heel graag verder lezen (het verhaal heeft me goed te pakken) maar ik heb steeds niet het gevoel dat ik daadwerkelijk ben opgeschoten. Grootste oorzaak is denk ik hoe de pagina’s zijn opgemaakt: er staat meer tekst dan gemiddeld, omdat de regelafstand heel klein is en het lettertype trouwens ook. Dus waarschijnlijk was dit anders, in ‘normale’ vorm, een werk van meer dan duizend pagina’s geweest.
Het vooruitzicht dit boek uit te lezen, is genoeg om me gaande te houden. Trouwens, het verhaal ook. Maar soms ben ik geneigd een ander boek ‘even tussendoor’ te lezen, zodat ik weer een boek kan aftikken op mijn jaardoel (dat voelt toch fijn). Misschien dat ik mezelf een dezer dagen ook echt kan overtuigen om dat te doen, maar ik hoop het eigenlijk niet. Ik zit te lekker in de sfeer van het boek. Voorlopig bikkel ik dus door in deze mammoet.
