Nanny zijn in het zonnige Rome: klinkt als een goed idee, toch? In de werkelijkheid blijkt het iets anders te liggen, zoals Lotte Petersen laat zien in Een verrukkelijk fiasco. Een coming-of-age-roman met een vleugje feelgood.

In het kort

  • Uitgegeven door: HarperCollins
  • Aantal pagina’s: 320 (volgens Bol, in mijn e-reader waren het er 487)
  • Genre: coming of age, feelgood

Waar gaat het over?

Mia besluit haar leven in Leiden achter zich te laten en meldt zich aan als nanny. Ze wordt gekozen door een gezin in Rome en vertrekt meteen – zonder Italiaans te kunnen spreken. De twee kinderen, van vijf en elf, spreken niet of nauwelijks Engels, en ook hun beroemde ouders hebben er af en toe moeite mee. Behalve de communicatieproblemen moet Mia zich door woedeaanvallen van peuters en de mama-maffia heen worstelen. Gelukkig helpen collega-nanny’s haar op weg. Maar wanneer ze een geheim van haar werkgever ontdekt, wordt alles anders.

Nanny

Petersen heeft de wereld van nanny’s en glamourmama’s uit eerste hand meegemaakt door haar ervaring als nanny in het buitenland. Hierdoor is het mogelijk een divers beeld te scheppen van hoe dit in zijn werk gaat: oppassen, naar school brengen, maar ook in het huis van je gastgezin wonen en vrije momenten voor jezelf moeten zoeken. De vreemde relatie met kinderen die elke paar maanden een nieuwe nanny krijgen, de afwezigheid van het filmsterrenkoppel: het is goed voor te stellen dat dit in sommige gezinnen echt zo is.

Maar af en toe is het te veel. Wellicht is dit een weerspiegeling van het echte leven – dat je ook niet even op pauze kunt zetten – maar ik hoop dat Mia meer is dan een nanny met liefdesverdriet. Pas later in het boek krijgt Mia enige karakterontwikkeling, en zelfs dit blijft redelijk vlak. Het komt erop neer dat ze het verleden achter zich laat en opnieuw begint, maar of het aan de vertelstijl ligt of aan wat anders: het landt niet helemaal. Na hoofdstukken vol verwijzingen naar wat er is gebeurd in Leiden (een jongen met blonde krullen genaamd Max) en flashbacks in elk hoofdstuk die vanaf de ontmoeting met Max opbouwen naar deze breuk, voelt de ontknoping een beetje vlak. Mia laat in haar flashbacks niet blijken dat het om een hele diepe relatie ging, maar toch is ze zo hartverscheurend verdrietig dat ze het land ontvlucht. Wat is er dan gebeurd? Nou, eigenlijk niet echt iets bijzonders.

De twee kinderen, Leo en Tommaso, zijn wat dat betreft interessanter. Tommaso, verdrietige bijna-puber, en Leo, hyperactieve kleuter, hebben genoeg in hun personage om uit te werken. Helaas blijft de nadruk liggen op het liefdesverdriet van Mia, en wordt de relatie van Mia en Leo niet verder uitgewerkt dan ‘hij wilt niet dat ik Engels praat en lijkt me te haten’. Een gemiste kans.

Mannen en toerisme

Sowieso ligt de nadruk in Een verrukkelijk fiasco op mannen. Liefdesverdriet, maar ook de Italiaanse mannen die de revue passeren. Andi de dj, Andrea de chefkok, Riccardo met zijn Ferrari – het zijn allemaal mannen die Mia ontmoet. Okee, de nanny’s zijn vrouwelijk. Maar die worden soms ondergesneeuwd door onnodige vermeldingen van mannen.

Neem bijvoorbeeld Riccardo. In het hele boek komt hij in slechts enkele scènes voor, waarbij hij geen sleutelpositie heeft. Hij lijkt voornamelijk in het leven geroepen te zijn om aan te tonen dat Italianen van snelle Ferrari’s houden en asociaal rijden. Oh ja, hij heeft ook eerst een puppy en later niet, omdat hij het onhandig vond. Is dit een schets van de rijke elite in Italië? Van Italiaanse mannen? Of is dit gewoon een stereotype beeld dat is gebruikt om het verhaal wat meer body te geven? Hoe dan ook, het was niet nodig om Riccardo te ontmoeten.

De scènes met mannen worden afgewisseld met toeristische plaatjes, die enorm beschrijvend zijn en de lezer kennis laten maken met het prachtige Rome. Hoewel ik daar nog nooit geweest ben, heb ik gedurende het boek de Italiaanse zon op me voelen branden wanneer Mia aan sight-seeing doet. Ook dit is misschien iets too much, maar wel een heerlijke wereld om in te verdwijnen (zeker nu in Nederland het weer wat slechter begint te worden).

Oordeel

Hoewel de cover lijkt te suggereren dat het een feelgood is, blijkt dat toch niet het geval te zijn. Met de persoonlijke ontwikkeling die Mia uiteindelijk doormaakt, zou dit het beste te beschrijven zijn als coming of age. Dit boek draait niet om het vinden van liefde, maar om het loslaten ervan. En juist dat is verfrissend. Goed, er zijn wat stijldingetjes die me niet helemaal aanspreken. Er is een overdaad aan liefdesverdriet en mannen, terwijl de relaties met de kinderen een mooie ontwikkeling zou zijn geweest. Bij vlagen een page-turner, maar over het algemeen een roman die makkelijk weg leest – maar ook makkelijk weg te leggen is.