Het is een heldere, zwoele nacht. De dag was te warm geweest om zelfs maar te bewegen, maar nu onder de sterren wordt de temperatuur aangenamer. Laura kan nu tenminste weer nadenken. Terwijl ze languit op de ligstoel op het dakterras ligt, laat ze haar gedachten afdwalen naar Alex.

Gisteravond was toch wel het hoogtepunt. Ze hadden afgesproken in een bar, en toen ze binnenkwam zat hij al op haar te wachten. Maar hij was niet alleen. Tegenover hem zat een jonge vrouw, ongeveer van Laura’s leeftijd. Ze droeg een luchtig topje op een strakke broek en haar zwarte haar zat in een vlugge knot op haar hoofd gebonden. Ze was mooi, aantrekkelijk, op een moeiteloze manier. 

Laura was op ze afgelopen, haar mond glimlachend maar haar ogen onzeker. Alex was opgestaan, had de vrouw voorgesteld als Irene en was een biertje voor Laura gaan halen. Irene keek Alex na terwijl hij wegliep.

Achteraf moet Laura lachen om die eerste paar minuten van ongemakkelijkheid. Aan het eind van de avond zouden ze nooit meer zonder elkaar kunnen, maar dat wisten ze toen nog niet. Met Alex weet je het nooit. In de paar weken dat ze Alex nu kent, is geen enkele dag hetzelfde geweest. Hij heeft altijd gekke ideeën, spontane uitjes en verrassingen die Laura versteld doen staan. Irene was daar een van. 

Na een paar biertjes ging het gesprek vanzelf. Irene kende Alex al jaren, uit hun studietijd. Ondanks de inside jokes tussen Irene en Alex werd Laura bij het gesprek betrokken. Er werd veel gelachen en gedronken. Alex zat nonchalant met een arm om Laura heen, waardoor haar laatste onzekerheid smolt. 

Op een gegeven moment wilde Alex dansen, dus ze verlieten de bar op zoek naar een club. De hitte van de dag zat nog in de straatstenen. Dronken mensen liepen in groepjes naar hun nieuwe bestemmingen en het bruiste van leven op straat. Iemand stond tegen een boom te zeiken. Twee studentes deelden een sigaret. Een groepje mannen riep vrouwen na, commentaar gevend over de blote benen en korte rokjes en wat ze daarmee wilden doen. Ook Irene en Laura werden nageroepen, waar ze vooral heel hard om moesten lachen. Alex pakte ze beiden bij hun midden vast en zo liepen ze als één eenheid verder.

Laura wordt afgeleid door het geluid van de deur. Ze draait haar hoofd en kijkt naar Irene, die met twee gevulde wijnglazen in haar handen naar haar toe komt. Haar nog natte haren zitten in een handdoek gewikkeld en ze draagt alleen een wijd shirt van Laura en een zwarte string. Zonder iets te zeggen komt ze naast Laura liggen, geeft haar een wijnglas en sluit haar ogen. Laura zucht diep, de koele avondlucht inademend. 

In de club zochten Laura en Irene als eerst de toiletten op. De ruimte was smerig, maar vooral door wat andere vrouwen daar hadden achtergelaten. Bij de wastafels lagen papieren handdoekjes, opgefrommeld tot balletjes. Met lippenstift waren op de spiegels kusjes achtergelaten. 

Nadat ze hun blaas geleegd hadden, bekeken ze zichzelf in de spiegel. Irene maakte haar knot los en schudde haar haar terwijl Laura haar mascara bijwerkte. Alsof ze al jarenlang vriendinnen waren, pakte Irene Laura’s blonde haar en maakte een snelle vlecht. Ze gebruikte haar eigen elastiekje om het vast te binden. Laura glimlachte naar haar via de spiegel. Ze kreeg een knipoog terug. Op dat moment wist Laura dat ze Alex dankbaar was dat hij Irene in haar leven had gebracht. 

Naast elkaar liggen ze naar de sterren te kijken. Laura’s glas is al bijna leeg, en na de warmte van de dag komt de witte wijn hard aan. Ze pakt Irene’s hand en voelt alles helderder worden. Het blijft Laura verbazen hoe een enkele aanraking haar zo verbonden kan laten voelen. 

De dansvloer stond vol met warme, bewegende lijven. Laura bewoog mee op de muziek, in een dronken roes. Irene sloeg haar armen om haar heen en Alex kon zijn ogen er niet vanaf houden. Laura vroeg zich af waarom Alex wilde dat ze elkaar ontmoetten, of hij er een ander motief mee had. In een opwelling kuste ze Irene, meer om te testen hoe Alex daarop zou reageren. In plaats daarvan reageerde haar eigen lijf: ze voelde een trilling door haar lijf gaan en haar lippen brandden. Vergeleken hiermee waren haar gevoelens voor Alex niets.

Terwijl Laura zich stond af te vragen of soul mates echt bestaan, verdween Alex. Letterlijk. De ruimte waar hij stond was ineens leeg, maar behalve Laura en Irene leek niemand het te merken. Irene lachte. Laura begreep er niks van, maar was geneigd de alcohol de schuld te geven. Tot Irene haar mee naar buiten nam, waar Alex in de steeg op hen stond te wachten.

Terugdenkend aan dat moment in de kroeg kan Laura nog steeds niet geloven dat ze zo naïef is geweest. Maar aan de andere kant, blijkbaar is de rest van de wereld ook zo naïef. Niemand heeft door wat er gaande is.

De uitleg was niet simpel, niet snel en zeker niet geloofwaardig. Alex en Irene waren onderdeel van een ondergronds netwerk van vechters, die de wereld moesten beschermen tegen het kwaad. Al deze vechters werden gevonden omdat ze speciale krachten hadden, maar Irene’s krachten waren verbonden aan iemand anders. Laura.

Sinds hun jaren op de universiteit waren Alex en Irene onderdeel van dit team. Al snel werd duidelijk dat Irene slechts de helft van haar kracht kon gebruiken. Alex, die kon teleporteren, besloot haar te helpen. Toen ze er eenmaal achter waren gekomen dat Irene’s kracht te groot was voor één persoon, wisten ze dat ze iemand moesten zoeken. Iemand met dezelfde geboortedag als Irene.

Alex en Irene gingen op zoek naar het meisje. Om sneller te werk te gaan, splitsten ze zich op om de kandidaten te onderzoeken. Irene probeerde een band te krijgen, Alex pakte het iets anders aan: door met een kandidaat te daten, kwam hij redelijk snel te weten of dat het meisje wat dat hij zocht. Nadat hij zeker wist dat Laura degene was, moest Irene haar ontmoeten om een band te voelen.

Laura onderdrukte een grijns toen ze zich weer voor de geest haalde hoe ze had gereageerd op het verhaal van Irene. Ongeloof, verwarring en boosheid wisselden zich gisteravond af, maar ondertussen heeft Laura er vrede mee. Ze heeft het met eigen ogen gezien. En trouwens, iets dat zo goed voelt, kan niet slecht zijn.

Irene keek wanhopig naar Alex toen ze doorhad dat Laura er niets van geloofde. Laura indringend aankijkend pakte hij hun handen en drukte die tegen elkaar. Terwijl Laura de spanning weer in haar lijf voelde lopen, zag ze dit keer ook wat het branderige gevoel opwekte: waar haar huid en die van Irene elkaar raakten, ontstonden blauwe elektrische schokken.

De rest van de nacht heeft Laura de gedetailleerde uitleg gekregen, inclusief rondleiding. Toen de zon opkwam, zijn zij en Irene naar haar huis gegaan. De band tussen hen is zo sterk, dat ze eigenlijk alles al delen. Morgen begint de training, maar nu kan Laura nog even genieten van de koele avondlucht en de kleine vonkjes die van hun handen afkomen.